I have purposely selected three articles written by their chief editors namely from Sin Chew,The Star and Utusan Malaysia on the Ahmad Ismail's controversial statements.
You decide which editor who always try to twist and turn the facts and stir up racial sentiment in their reporting......Happy Reading (Although you might not after reading one of the chief editor who commented that number of Kuil is more than masjid in Selangor? Is it true......Tepuk dada tanya selera......)
評論：為何阿末可以如此囂張？
2008-09-05 21:06 Sinchew-i8月在檳城峇東埔國會議席補選期間，巫統檳城升旗山區部主席阿末依斯邁在助選時，發表了“大馬華人是寄居者”的言論，受到國陣華基政黨、民聯及華社的激烈反彈，成為眾矢之的，要求前者為此道歉。當事人阿末事後銷聲匿跡日前終於現身，但態度強硬，堅持不道歉，並且辯稱是針對獨立前的歷史實況作陳述，但即便如此，他的言論也不符合史實；他應該對偏激的談話勇於認錯，拉東捉西、旁生枝節, 對釐清事件真相沒有幫助。
我們對阿末的言論深表遺憾，他不單沒有反省本身的過錯，反而怪罪媒體，推卸責任。媒體在整個事件中只是扮演專業的角色，公正持平報導，評論亦就事論事，沒有刻意炒作和渲染。阿末應該先反省，如果他本身沒有發表上述言論，實際上整個事件是不存在的。類似政客犯錯後不認錯、不反省的行徑極為荒謬，然而不幸的是，國內政客卻屢試不爽。事件發展到這個地步，阿末不僅欠華社一個真誠道歉，更欠媒體一個公道。
阿末堅稱本身沒有犯錯，並狡辯說某些人和媒體別有意圖，對他未審先判，且聲稱本身不是種族主義者，然而他在為本身言行辯護時，已經是欲蓋彌障了。他認為華人已經不支持國陣，巫統若太照顧華人感受，將會失去馬來人的支持，明顯他是為了達到政治目的以及贏取選票，而不惜一切後果，包括不顧及國陣其他成員黨的感受，甚至損害國內的種族和諧。
巫統黨選即將登場，阿末顯然要以種族主義作為籌碼，撈取更多的政治資本。基本上，並非只是阿末一人在訴諸種族主義，類似的種族論述和思維恐怕已經逐漸在巫統內蔓延，而形成黨內文化的一部份；從過去歷屆巫統代表大會、一些巫統議員在國會內外發表的談話，甚至是馬來主流報章的新聞處理，種族主義若隱若現一直是土著社會的主流論述。
儘管巫統主席阿都拉和署理主席納吉分別規勸阿末慎言，以及代為道歉以平息事件，而且警方在接獲投報後已經傳召阿末錄口供，但是阿末仍有恃無恐，顯然他知道巫統部份領袖和黨員會為他撐腰；有巫統領袖就要求國陣華基政黨停止針對阿末，網上更有人發表言論指是華人在挑起種族課題，以圖轉移視線。這種種跡象顯示，巫統依然沒有從3月份全國大選和8月峇東埔補選的挫敗中汲取教訓。
此外，也有人揭發中四歷史課本記載了失去真實的歷史內容，否定華印裔的貢獻，以及國家幹訓局向學員灌輸種族主義，顯示種族主義的幽靈在蠢動，這無疑是大馬多元種族社會的警訊，若不及時撥亂反正，對各族團結與國家進步毫無助益，我們也促請當局務必加以正視。
隨著資訊的發達，國人的政治意識不斷提昇，政客操弄種族課題，爭取支持的現象，勢將漸漸失去市場，馬來社會許多有識之士都不會認同種族主義。國陣尤其是巫統必須加速興革，樹立真正超越種族的鬥爭路線，以重新贏取馬來人和其他族群的信任與支持。
馬華和民政身為國陣內的主要華基政黨，必須在這個事件上站穩立場，除了堅持巫統必須嚴懲阿末，更要巫統採取一切行動遏阻黨內種族主義的滋長。馬華和民政雖然以抗議行動表達不滿，但態度仍嫌不夠強硬，以致阿末可以如此囂張；馬華和民政必須向巫統傳達強烈訊息，在國陣內扮演好監督和制衡角色，否則兩黨在國陣內的代表性式微，也意味著將失去華社的支持。
Nation built on toil of all races
ON THE BEAT (The Star)
By WONG CHUN WAI
The contribution of each race must be recognised and appreciated.
IT’S hardly convincing. More than 10 days after the controversy over Datuk Ahmad Ismail’s racist remarks, the Bukit Bendera Umno chief has finally appeared to give his side of the story.
He has not only refused to apologise but has remained defiant and has instead demanded an apology from Sin Chew Daily, which reported his remark, attacking the newspaper for “manipulating” his speech on Aug 23.
Ahmad has admitted that he made the remark that the Chinese were squatters in the country but within the pre-Merdeka context.
The newspaper, he charged, had instead turned the remark into a racial and sensitive issue.
The Penang politician’s reply smacks of arrogance. If the newspaper had indeed misreported his remark, then he should have demanded a correction and an apology to be made immediately.
The question is: Why did he do a disappearing act?
Even Prime Minister Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi said he could not reach him, like so many other reporters who were seeking his reply.
In short, he was given a chance to make a rebuttal but he did not use it. Instead, he decided to take his time to come up with a defence and allowed the issue to drag on. In the process, Deputy Prime Minister Datuk Seri Najib Tun Razak had to apologise on his behalf.
Sorry issue
Najib has been magnanimous in making the apology on Ahmad’s and Umno’s behalf, but his act is appreciated by his fellow Barisan Nasional component leaders. The apology was supported by Pak Lah the next day, reflecting their maturity and wish to end the issue.
But the apology by the two leaders was unnecessary, as the matter involves a small-time politician and it should just be confined to that level.
A simple apology from him would have sufficed and would have prevented the widening of the issue.
As the saying goes, “To err is human, to forgive, divine.”
It takes a man to apologise and, certainly, in the eyes of many politicians now, Ahmad is hardly one. Perception is everything in politics but we are sure he would not want to be remembered as a racist, even if he says he is not one.
Assuming that his remark was wrongly reported, his reply and mannerism, as seen on television, would not earn him much forgiveness. In fact, it was a case of poor public relations.
He has said that he was away in Bangkok attending a sepak takraw tournament, but surely he could have answered all the allegations from there. Surely he doesn’t need a pigeon to send his statement.
Yes, the Chinese were immigrants but so were most other Malaysians, including many Umno leaders and former prime ministers whose ancestry can be traced to India, Pakistan, Yemen, Bangladesh, Indonesia, Thailand, China and even Turkey.
A certain former mentri besar is a second-generation Malaysian: his parents came from Indonesia, but he made it to be the leader of a state. That’s good because Malaysia is a land of opportunity.
Many Umno politicians, especially from Penang, have ancestors from India but there is no reason to question that. They are surely not pendatang and it shouldn’t be an issue at all.
If we have to dwell on immigration, we should be celebrating it, not making it a reminder for patronage. Malaysia is a land of diversity, and that’s an asset.
As we celebrate the country’s 51st anniversary, let us remind the likes of Ahmad Ismail that this country is built on the blood, sweat and tears of all communities, not just one race.
Thanks to the political maturity, wisdom and skills of the Malays, the country has remained stable and peaceful. It was, and still is, the Malays who protected this country as soldiers and policemen. As administrators, they have done a superb job.
The Chinese contribution through the tin mining industry built the country’s economy and their entrepreneurial skills strengthened the many financial institutions.
The Indians, especially Tamils, worked in the rubber estates, a main pillar of Malaysia’s economy.
Correct perspective
Without each of these components, Malaysia would have been nothing, and the contribution of each race must be recognised and appreciated.
And remember also that there would have been no Malaysia without Sabah and Sarawak. They did not join Malaysia; they helped to make up Malaysia. Never forget, so we can get our history facts correct.
If we wish to talk about history, then this would perhaps put the perspective right in a more rational and mature manner.
A decade or two from now, our politicians would need to win the votes of Malaysians with ancestry from Myanmar, Indonesia, Bangladesh, Vietnam and Cambodia, as this would be the eventual price for bringing in foreign workers.
It’s very much like the American politicians having to count on the votes of the Hispanic and Latino voters.
Whatever our colour, language and religion, we are the same. Don’t let the politicians tell us otherwise as there are only two kinds of people – the good and the bad.
8月在檳城峇東埔國會議席補選期間，巫統檳城升旗山區部主席阿末依斯邁在助選時，發表了“大馬華人是寄居者”的言論，受到國陣華基政黨、民聯及華社的激烈反彈，成為眾矢之的，要求前者為此道歉。當事人阿末事後銷聲匿跡日前終於現身，但態度強硬，堅持不道歉，並且辯稱是針對獨立前的歷史實況作陳述，但即便如此，他的言論也不符合史實；他應該對偏激的談話勇於認錯，拉東捉西、旁生枝節, 對釐清事件真相沒有幫助。
我們對阿末的言論深表遺憾，他不單沒有反省本身的過錯，反而怪罪媒體，推卸責任。媒體在整個事件中只是扮演專業的角色，公正持平報導，評論亦就事論事，沒有刻意炒作和渲染。阿末應該先反省，如果他本身沒有發表上述言論，實際上整個事件是不存在的。類似政客犯錯後不認錯、不反省的行徑極為荒謬，然而不幸的是，國內政客卻屢試不爽。事件發展到這個地步，阿末不僅欠華社一個真誠道歉，更欠媒體一個公道。
阿末堅稱本身沒有犯錯，並狡辯說某些人和媒體別有意圖，對他未審先判，且聲稱本身不是種族主義者，然而他在為本身言行辯護時，已經是欲蓋彌障了。他認為華人已經不支持國陣，巫統若太照顧華人感受，將會失去馬來人的支持，明顯他是為了達到政治目的以及贏取選票，而不惜一切後果，包括不顧及國陣其他成員黨的感受，甚至損害國內的種族和諧。
巫統黨選即將登場，阿末顯然要以種族主義作為籌碼，撈取更多的政治資本。基本上，並非只是阿末一人在訴諸種族主義，類似的種族論述和思維恐怕已經逐漸在巫統內蔓延，而形成黨內文化的一部份；從過去歷屆巫統代表大會、一些巫統議員在國會內外發表的談話，甚至是馬來主流報章的新聞處理，種族主義若隱若現一直是土著社會的主流論述。
儘管巫統主席阿都拉和署理主席納吉分別規勸阿末慎言，以及代為道歉以平息事件，而且警方在接獲投報後已經傳召阿末錄口供，但是阿末仍有恃無恐，顯然他知道巫統部份領袖和黨員會為他撐腰；有巫統領袖就要求國陣華基政黨停止針對阿末，網上更有人發表言論指是華人在挑起種族課題，以圖轉移視線。這種種跡象顯示，巫統依然沒有從3月份全國大選和8月峇東埔補選的挫敗中汲取教訓。
此外，也有人揭發中四歷史課本記載了失去真實的歷史內容，否定華印裔的貢獻，以及國家幹訓局向學員灌輸種族主義，顯示種族主義的幽靈在蠢動，這無疑是大馬多元種族社會的警訊，若不及時撥亂反正，對各族團結與國家進步毫無助益，我們也促請當局務必加以正視。
隨著資訊的發達，國人的政治意識不斷提昇，政客操弄種族課題，爭取支持的現象，勢將漸漸失去市場，馬來社會許多有識之士都不會認同種族主義。國陣尤其是巫統必須加速興革，樹立真正超越種族的鬥爭路線，以重新贏取馬來人和其他族群的信任與支持。
馬華和民政身為國陣內的主要華基政黨，必須在這個事件上站穩立場，除了堅持巫統必須嚴懲阿末，更要巫統採取一切行動遏阻黨內種族主義的滋長。馬華和民政雖然以抗議行動表達不滿，但態度仍嫌不夠強硬，以致阿末可以如此囂張；馬華和民政必須向巫統傳達強烈訊息，在國陣內扮演好監督和制衡角色，否則兩黨在國陣內的代表性式微，也意味著將失去華社的支持。
Nation built on toil of all races
ON THE BEAT (The Star)
By WONG CHUN WAI
The contribution of each race must be recognised and appreciated.
IT’S hardly convincing. More than 10 days after the controversy over Datuk Ahmad Ismail’s racist remarks, the Bukit Bendera Umno chief has finally appeared to give his side of the story.
He has not only refused to apologise but has remained defiant and has instead demanded an apology from Sin Chew Daily, which reported his remark, attacking the newspaper for “manipulating” his speech on Aug 23.
Ahmad has admitted that he made the remark that the Chinese were squatters in the country but within the pre-Merdeka context.
The newspaper, he charged, had instead turned the remark into a racial and sensitive issue.
The Penang politician’s reply smacks of arrogance. If the newspaper had indeed misreported his remark, then he should have demanded a correction and an apology to be made immediately.
The question is: Why did he do a disappearing act?
Even Prime Minister Datuk Seri Abdullah Ahmad Badawi said he could not reach him, like so many other reporters who were seeking his reply.
In short, he was given a chance to make a rebuttal but he did not use it. Instead, he decided to take his time to come up with a defence and allowed the issue to drag on. In the process, Deputy Prime Minister Datuk Seri Najib Tun Razak had to apologise on his behalf.
Sorry issue
Najib has been magnanimous in making the apology on Ahmad’s and Umno’s behalf, but his act is appreciated by his fellow Barisan Nasional component leaders. The apology was supported by Pak Lah the next day, reflecting their maturity and wish to end the issue.
But the apology by the two leaders was unnecessary, as the matter involves a small-time politician and it should just be confined to that level.
A simple apology from him would have sufficed and would have prevented the widening of the issue.
As the saying goes, “To err is human, to forgive, divine.”
It takes a man to apologise and, certainly, in the eyes of many politicians now, Ahmad is hardly one. Perception is everything in politics but we are sure he would not want to be remembered as a racist, even if he says he is not one.
Assuming that his remark was wrongly reported, his reply and mannerism, as seen on television, would not earn him much forgiveness. In fact, it was a case of poor public relations.
He has said that he was away in Bangkok attending a sepak takraw tournament, but surely he could have answered all the allegations from there. Surely he doesn’t need a pigeon to send his statement.
Yes, the Chinese were immigrants but so were most other Malaysians, including many Umno leaders and former prime ministers whose ancestry can be traced to India, Pakistan, Yemen, Bangladesh, Indonesia, Thailand, China and even Turkey.
A certain former mentri besar is a second-generation Malaysian: his parents came from Indonesia, but he made it to be the leader of a state. That’s good because Malaysia is a land of opportunity.
Many Umno politicians, especially from Penang, have ancestors from India but there is no reason to question that. They are surely not pendatang and it shouldn’t be an issue at all.
If we have to dwell on immigration, we should be celebrating it, not making it a reminder for patronage. Malaysia is a land of diversity, and that’s an asset.
As we celebrate the country’s 51st anniversary, let us remind the likes of Ahmad Ismail that this country is built on the blood, sweat and tears of all communities, not just one race.
Thanks to the political maturity, wisdom and skills of the Malays, the country has remained stable and peaceful. It was, and still is, the Malays who protected this country as soldiers and policemen. As administrators, they have done a superb job.
The Chinese contribution through the tin mining industry built the country’s economy and their entrepreneurial skills strengthened the many financial institutions.
The Indians, especially Tamils, worked in the rubber estates, a main pillar of Malaysia’s economy.
Correct perspective
Without each of these components, Malaysia would have been nothing, and the contribution of each race must be recognised and appreciated.
And remember also that there would have been no Malaysia without Sabah and Sarawak. They did not join Malaysia; they helped to make up Malaysia. Never forget, so we can get our history facts correct.
If we wish to talk about history, then this would perhaps put the perspective right in a more rational and mature manner.
A decade or two from now, our politicians would need to win the votes of Malaysians with ancestry from Myanmar, Indonesia, Bangladesh, Vietnam and Cambodia, as this would be the eventual price for bringing in foreign workers.
It’s very much like the American politicians having to count on the votes of the Hispanic and Latino voters.
Whatever our colour, language and religion, we are the same. Don’t let the politicians tell us otherwise as there are only two kinds of people – the good and the bad.
Siapa sebenarnya yang rasis? (Utusan Malaysia)
 |
Orang melayu bersikap toleransi demi keamanan dan kestabilan negara. |
"Rasis" dan "perkauman" telah lama menjadi istilah yang mengikat orang-orang Melayu daripada bercakap tentang kepentingan Melayu. Dua istilah ini sekaligus menjadi fobia kepada orang Melayu, mereka bimbang kalau apa yang dikatakan terjebak dalam erti rasis atau perkauman. Kalau ini berlaku, fikir mereka, sudah tentu akan menyinggung perasaan kaum lain yang datang kemudian tetapi diterima menjadi rakyat negara ini. Bagaimanapun dari sudut lain, fobia dilabel dua istilah ini pula membuka laluan kepada kaum lain bertindak sebaliknya kepada orang Melayu.
Sebenarnya kedua-dua istilah ini tidak ada dalam perbendaharaan kata adat dan berbudaya orang Melayu. Orang Melayu tidak diajar untuk berlaku rasis kepada kaum lain, biar pun kaum yang datang kemudian itu membawa maksud pendatang. Dalam budaya dan tradisi Melayu, tetamu tetap dirai, silap dan lantangnya pula terpaksa ditelan dengan senyum dan bermanis muka. Inilah orang Melayu. Sejak turun temurun mereka diasuh mendahulukan yang datang seperti kata bidalan, orang asing yang singgah kekenyangan, anak di rumah mati kelaparan. Dalam konteks politik, orang Melayu berpesan kepada diri sendiri supaya memegang etika sebagai tuan rumah. Tetapi pada masa yang sama, sesetengah pihak dalam kalangan kaum yang datang ke negara ini tidak membawa budaya pendatang yakni menjaga hati tuan rumah.
Tetapi apalah gunanya menjadi tuan rumah kalau terlalu kerap disuruh beralah dengan gelagat orang asing yang datang ke rumah mereka? Sebenarnya orang Melayu di negara ini sudah lama dimangsai oleh dua istilah di atas yang dilabelkan dengan sewenang-wenangnya kepada kepada orang Melayu yang menyuarakan tentang hak mereka. Ketidakadilan menggunakan label ini sangat jelas apabila rasis tidak dirujuk kepada kaum lain, melainkan orang Melayu. Persoalannya benarkah orang Melayu rasis ketika ada kaum lain yang berarak dan membuat keganasan di jalan-jalan raya mempertikaikan hak orang-orang Melayu?
Isu Ketua UMNO Bahagian Bukit Bendera Pulau Pinang, Datuk Ahmad Ismail yang menganggap orang Cina sebagai "pendatang" memberi peluang terbaru untuk melabelkan orang Melayu sebagai rasis. Ahmad Ismail "diserang" bertalu-talu oleh parti Gerakan, sebuah parti yang duduk bersama UMNO dalam Barisan Nasional (BN). Gerakan yakni orang Cina menuntut Ahmad Ismail meminta maaf kerana menganggap orang Cina sebagai pendatang. Gerakan melabelkan Ahmad Ismail sebagai rasis dan kecinaan Gerakan pun semakin terserlah apabila mahu mengkaji semula kedudukan parti itu dalam BN. Label rasis begitu mudah digunakan untuk merujuk tindak tanduk orang Melayu yang menyebut asal usul orang Cina di negara ini. Padahal dalam konteks sejarah apa yang disebut oleh Ahmad Ismail itu memang tertulis kebenarannya.
Dalam sebuah kampung yang dihuni oleh orang Melayu bukanlah suatu fenomena yang luar biasa kalau ada sebuah kedai runcit Cina yang begitu maju perniagaannya. Siapakah yang memajukan perniagaan kedai runcit ini kalau bukan semua orang Melayu di kampung berkenaan? Kalau benar orang Melayu mengamalkan racisme, percayalah tidak ada kedai India atau Cina di kampung-kampung Melayu. Orang Melayu tidak ada masalah untuk berurusan jual beli di kedai milik Cina dan sikap ini bukan dibuat-buat sebaliknya memang menjadi amalan sejak dulu lagi.
Nampaknya orang Melayu tidak boleh lagi berterusan mengambil langkah yang apologetik semata-mata untuk mengambil hati kaum-kaum lain di negara ini. Apa saja yang menyentuh kepentingan orang Melayu sebagai penduduk asal negara ini dan yang terkandung dalam Perlembagaan perlu terus diperjuangkan. Orang Melayu perlu mempunyai keberanian untuk menangkis pihak lain yang menggunakan istilah rasis dan perkauman untuk menutup hujah mengenai orang Melayu. Malah orang Melayu perlu menyerlahkan keberanian untuk tidak menjadikan Perlembagaan sebagai kitab usang. Caranya ialah dengan tidak membiarkan pihak lain dengan mudah memanipulasikan sentimen yang menjuruskan kepada rasis sesuatu kaum.
Isu Ketua UMNO Bukit Bendera ini perlu dijadikan titik penting untuk orang Melayu bangun menangkis sikap honar sesetengah pihak yang membakar api kaum di negara ini. Tentu banyak yang masih ingat kenyataan seorang anggota Gerakan ketika Hindraf melancarkan demonstrasi besar-besaran di jalan-jalan utama di Kuala Lumpur dulu. Katanya, memang benar dasar UMNO menjadikan orang India di negara ini hidup terpinggir. UMNO itu Melayu dan menuduh dasar UMNO dengan sendirinya mengaitkan kononnya amalan rasis dilakukan oleh orang Melayu ke atas orang India di negara ini. Malangnya UMNO tidak agresif seperti yang dilakukan Gerakan dalam isu Ahmad Ismail. Ini satu kegagalan UMNO menangani isu yang dijuruskan kepada rasis. Tolong tanya kepada Gerakan, apakah tindakan yang diambil ke atas anggota Gerakan berkenaan yang bukan saja bertentangan dengan amalan Barisan Nasional tetapi lebih bahaya lagi menyalakan api rasis antara Melayu dengan India.
Adakah orang Melayu masih dianggap rasis selepas orang India dalam Gerakan menuduh dasar sebuah parti Melayu mengamalkan racisme hingga mereka terpinggir daripada pembangunan? Orang Melayu mesti membetulkan tanggapan begini supaya sejarah tidak terus ditipu kononnya Melayu itu rasis. Dalam masa yang sama adakah Hindraf yang dengan terang terang berkata mereka memusuhi UMNO itu bukan rasis dan orang Melayu masih boleh duduk diam tanpa berbuat apa-apa? Memusuhi UMNO adalah memusuhi Melayu kerana UMNO itu parti Melayu sekali pun tidak semua Melayu berada dalam UMNO. Adakah satu kaum mengakui secara terbuka memusuhi kaum lain masih tidak dianggap rasis?
MIC sebuah parti komponen Barisan Nasional. MIC dianggotai oleh orang India. Hindraf sebuah pergerakan haram juga dianggotai oleh orang India. Tetapi apabila ada beberapa orang kuat Hindraf ditahan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri (ISA), MIC dan Hindraf mendesak kerajaan membebaskan kaum mereka yang ditahan dalam ISA. Tahanan ISA bukan saja terdiri daripada orang India. Orang Melayu lebih banyak ditahan di bawah ISA. Tetapi orang Melayu tidak pula mendesak kerajaan membebaskan tahanan Melayu di bawah ISA atau menganjurkan "parti hari jadi" anak tahanan ISA di lobi bangunan Parlimen. Tindakan memperjuangkan nasib orang India saja yang ditahan di bawah ISA adalah menjurus kepada racisme, yakni memperjuangkan kepentingan satu kaum saja. Tetapi orang Melayu masih "berbudi bahasa" dan tidak melabelkan tindakan MIC dan Hindraf itu sebagai rasis.
Kaum lain tidak perlu sengaja membuat andaian salah terhadap orang Melayu, kononnya Melayu kaum yang rasis dan penindas kepada kaum lain. Buktinya, dalam sejarah dan ketamadunan Melayu tidak mencatatkan Melayu sebagai penakluk. Lihatlah mana-mana catatan sejarah sekali pun, adakah mencatatkan bahawa orang Melayu menjadi penakluk seperti bangsa-bangsa lain di dunia? Kalau dilihat di luar konteks negara, dunia Melayu bukanlah sempit dan tidak berpengaruh. Tetapi memilik pengaruh besar tidak pernah menjadikan Melayu sebagai bangsa penakluk seperti sekian banyak penjajah yang menjajah negara ini. Jadi, orang Cina dan India perlu mengakui bahawa label rasis yang diberikan kepada orang Melayu sebenarnya membongkar sikap rasis mereka sendiri.
Toleransi orang Melayu sebenarnya hingga ke peringkat memakan diri. Semua ini tentunya dilakukan demi keamanan dan kestabilan politik di negara yang dihuni oleh pelbagai kaum ini. Apa lagi yang perlu orang Melayu korbankan supaya tidak dianggap rasis oleh orang bukan Melayu? Hinggakan menghunus keris yang menjadi salah satu daripada resam budaya Melayu tidak boleh dilakukan kerana orang Cina mentafsirkan keris itu melambangkan keganasan. Dalam budaya Melayu menghunus keris tidak ada kena mengena dengan mengamuk atau rasis terhadap kaum lain. Maka berkorbanlah orang Melayu memohon maaf kerana menghunus keris. Sebenarnya cerita tentang keris ini sangat sukar dipercayai tetapi begitulah realitinya yang terpaksa dihadapi oleh orang Melayu bagi menjaga keharmonian hidup di negara ini.
Kaum lain kena ingat, orang Melayu adalah manusia biasa yang mempunyai tahap kesabaran yang sama dengan orang lain. Sekiranya terlalu banyak provokasi yang melabelkan Melayu seolah-olah kaum yang rasis, sudah tentu suatu perasaan yang tidak baik wujud di antara pelbagai kaum di negara ini. Orang Melayu sebenarnya sangat terbuka. Lihatlah apabila ada anak muda Melayu yang membakar bendera Jalur Gemilang dalam kejadian di Batu Buruk, Terengganu, anak-anak muda itu menerima hukuman dan orang Melayu menerima dengan hati terbuka. Tetapi hati mereka remuk apabila seorang remaja Cina yang berada di luar negara menghina lagu Negaraku dengan mengubah lirik yang membawa maksud buruk tidak dikenakan apa-apa tindakan. Anak muda Melayu membakar Jalur Gemilang hanya disaksikan segelintir penduduk di Batu Buruk, tetapi lirik lagu Negaraku yang diubah dapat diakses di seluruh dunia menerusi Internet. MCA dan Gerakan juga mengkritik tindakan yang paling tidak patriotik itu tetapi nadanya sangat lembut dan akhirnya isu itu selesai tanpa penyudah.
Maka kepada isu Ahmad Ismail di Bukit Bendera, ketegasan untuk tidak memohon maaf perlu dihormati serta difahami oleh Gerakan. Hanya baru sekali ini orang Melayu bertegas, selepas banyak kali orang Melayu mengorbankan perasaan mereka untuk menjaga hati kaum lain. Kenyataan bahawa kedudukan kaum lain tidak sama dengan bumiputera di negara ini bukanlah luar biasa. Malah dalam Perlembagaan juga ada peruntukkan tertentu yang tidak diberikan kepada kaum lain. Mempertikaikan kenyataan Ahmad Ismail sama dengan mempertikaikan Perlembagaan. Adakah Gerakan cukup besar untuk mempertikaikan Perlembagaan? Sebaliknya Gerakan yang kelihatan sangat rasis apabila tidak melihat kenyataan Ahmad Ismail dalam konteks yang menyeluruh. Gerakan sengaja memetik frasa-frasa tertentu untuk memperlihatkan seluruh kenyataan itu menjurus kepada rasis. Sebenarnya ini adalah satu contoh tindakan yang rasis.
No comments:
Post a Comment